W okresie Świąt Bożego Narodzenia popularną rośliną dekoracyjną staje się jemioła. Robi się z niej stroiki, wiesza u powały lub nad progiem. Jemioła, staropolska nazwa – Starzęśla, jest wiecznie zieloną rośliną, pasożytującą na drzewach.
Jemioła zyskuje pełnię rozwoju w czasie przesilenia zimowego, gdy natura drzemie pod śniegiem. Dlatego, zgodnie z ludową tradycją zasługuje na cześć iście boską i jest rośliną zupełnie wyjątkową. W magii roślinnej jemioła sprawuje funkcje ochronne i odczynia czary. Ponadto wyobraża moce przetrwania, gdyż – rozsiewana przez ptaki – zieleni się na drzewach, które utraciły już liście i owoce, zapadając w stan pozornej śmierci. Symbolizuje powtórne narodziny, i przetrwanie duszy po śmierci oraz jej zabiegi przygotowania sobie przyszłego życia. Już druidzi czcili jemiołę i zbierali ją tylko w określone dni – oddając w ten sposób cześć nieśmiertelnej Duszy.
Świeże liście jemioły zawierają duże ilości alkaloidów, wiskoli, choliny, amyriny i wiskotoksyny. Dlatego starannie przygotowane i odpowiednio dawkowane przetwory – maceraty, napary i wyciągi – pomocne są w nadciśnieniu tętniczym (silne działanie moczopędne), chorobach serca i niewydolności wieńcowej. Ponadto ziele zawiera glikoproteidy typu lektyny o własnościach cytostatycznych i kancerostatycznych – a to znaczy iż mają one silne właściwości przeciwnowotworowe. Podobno najlepsze rezultaty uzyskuje się wstrzykując je bezpośrednio do guza nowotworowego. Jemioła zajmuje również ważne miejsce we współczesnej recepturze homeopatycznej. Jemioła pobudza cały system obronny organizmu, działając szczególnie na grasicę.
Ta magiczna roślina ucieleśnia przeżycie, płodność i narodziny. Chroni, leczy chorych i symbolizuje nieśmiertelność duszy.
W starożytności jemioła pospolita uważana była za dar bogów. Szczególnie rośliny rosnące na dębach, ewentualnie okazy podobnego do jemioły gązewnika, uchodziły za talizman, ponad który nie było większej świętości. Druidzi traktowali ją w sposób szczególny – ścinanie jemioły było ważnym obrzędem w ich wierzeniach. Zbierano ją w dniu zimowego przesilenia dnia z nocą, a także na przełomie wiosny i lata. Ścięte pędy świętej jemioły leczyły niemal wszystkie choroby, jednały pomyślność, włożone do wazonu lub podwieszone pod sufitem chroniły dom przed złymi mocami, zapobiegały pożarom, a już powstałe wygaszały. Bożonarodzeniowa choinka zastąpiła w XVII wieku zawieszaną wcześniej u powały jemiołę.
Pędy jemioły sprowadzały do domu szczęście i bogactwo, spełniały ludzkie życzenia i marzenia, noszona przy sobie zapewniać miała potencję seksualną. Zapewne znany Wam jest zwyczaj całowania się pod jemiołą w święta Bożego Narodzenia. Zakochani wierzą, że magia rośliny umocni ich miłość i zapewni trwałość ich związkowi.
źródło: Wikipedia.pl, Foto: Elie plus at English Wikipedia, CC BY-SA 3.0, Link