Rozważna i romantyczna (Sense and Sensibility)
Melodramat, USA/Wielka Brytania, 1995, 130 min.
Reżyseria: Ang Lee
Obsada: James Fleet, Tom Wilkinson, Harriet Walter, Kate Winslet, Emma Thompson, Gemma Jones, Hugh Grant, Emilie François, Elizabeth Spriggs, Robert Hardy, Ian Brimble, Isabelle Amyes, Alan Rickman, Greg Wise, Alexander John
Emisja: 14.02.11 godz. 20:00
W końcu lat 90. do łask filmowców wróciła Jane Austen i jej twórczość. Ta angielska pisarka, autorka powieści opisujących życie angielskiej wyższej klasy na przełomie XVIII i XIX wieku debiutowała właśnie „Rozważną i romantyczną” (1811). Jedna z współproducentek filmowej adaptacji, Lindsay Doran, długo szukała odpowiedniej osoby zdolnej napisać scenariusz. Wybór był zaskakujący. Trudnego zadania uwspółcześnienia, a zarazem zachowania oryginalnego klimatu powieści podjęła się debiutantka na tym polu, znana aktorka Emma Thompson. Ze znakomitym efektem.
Anglia pod koniec XVIII wieku. Umiera Henry, mąż pani Dashwood, właściciel dużego majątku ziemskiego w Norland. Kobieta zostaje sama z trzema córkami, a majątek dziedziczy syn pana Dashwooda z pierwszego małżeństwa, John. Wdowa wraz z córkami musi się przeprowadzić do skromnej posiadłości Barton Cottage. Widmo zubożenia każe pani Dashwood pomyśleć o dobrym wydaniu dwóch córek za mąż. Najstarsza Eleonora zdaje się zbyt ułożona i pragmatyczna, aby myśleć o zamążpójściu. Młodsza Marianna wydaje się jej przeciwieństwem, jest ekstrawertyczna i z nadzieją wyczekuje wielkiego uczucia. Ostatnia z sióstr Margaret ma dopiero 11 lat, więc jej głównym zajęciem jest na razie zabawa i dziecięce psoty. Na horyzoncie pojawią się kawalerowie: nieśmiały, wycofany Edward Ferrars, pewny siebie uroczy bawidamek John Willoughby oraz tajemniczy pułkownik Brandon.
Wystawna, pełna rozmachu adaptacja prozy Austen. Zachowująca walory literackiego pierwowzoru, osadzona w angielskim klimacie, jest jednocześnie niezwykle inteligentną próbą nowego, bardziej współczesnego i uniwersalnego odczytania. Atuty scenariusza i zatrudnienie tajwańskiego reżysera Anga Lee (Przyjęcie weselne) dały znakomity efekt. Ang Lee, człowiek z zewnątrz, a jednocześnie bystry obserwator ludzi i ich zwyczajów, potrafił z dystansem i humorem przedstawić świat angielskich konwenansów przełomu XVIII i XIX wieku, oddać rytm i charakter życia klasy ziemskich posiadaczy. Teoretycznie przeciwstawne charaktery dwóch sióstr wzajemnie się uzupełniają, czyniąc bohaterki postaciami autentycznymi, nie papierowymi. Psychologiczny realizm, wnikliwy opis obyczajów i etykiety tamtych czasów, problematyka dojrzewania i kształtowania się nowej mentalności ukazana została z niezwykłą lekkością i subtelną ironią. Klasyczny romans Jane Austen swoją drugą młodość zawdzięcza również wspaniałej scenografii, kostiumom, zdjęciom Michaela Coultera, a także aktorstwu. Emma Thompson, Hugh Grant czy będąca u progu wielkiej kariery Kate Winslet stworzyli kreacje, których nie sposób zapomnieć.
Oscar za scenariusz, trzy nagrody BAFTA, Złoty Niedźwiedź w Berlinie, dwa Złote Globy i liczne wyróżnienia krytyki filmowej.
[fusion_builder_container hundred_percent=”yes” overflow=”visible”][fusion_builder_row][fusion_builder_column type=”1_1″ background_position=”left top” background_color=”” border_size=”” border_color=”” border_style=”solid” spacing=”yes” background_image=”” background_repeat=”no-repeat” padding=”” margin_top=”0px” margin_bottom=”0px” class=”” id=”” animation_type=”” animation_speed=”0.3″ animation_direction=”left” hide_on_mobile=”no” center_content=”no” min_height=”none”][nggallery id=725]
Kochankowie z Pont-Neuf (Les amants du Pont-Neuf)
Melodramat, Francja, 1991, 121 min.
Reżyseria: Leos Carax
Obsada: Juliette Binoche, Denis Lavant, Daniel Buain, Klaus-Michael Grüber, Marion Stalens, Chrichan Larsson, Paulette Berthonnier, Roger Berthonnier, Edith Scob, Georges Aperghis, Michel Vandestien, Georges Castorp, Marc Desclozeaux, Alain Dahan, Pierre Pessemesse
Emisja: 14.02.11 godz. 22:25
Leos Carax to jeden z najbardziej charyzmatycznych, choć realizujących swoje filmy rzadko, francuskich reżyserów. Jest również scenarzystą i aktorem, twórcą zaliczanym do nurtu filmowego neobaroku, wespół z Jeanem-Jacques’em Beineix i Lukiem Bessonem. Twórcy ci, korzystając z osiągnięć Nowej Fali i taktyk postmodernistycznych, nasycali swoje obrazy niezwykłą plastyką i nastrojem. Eksperymentując z formą, montażem i narracją, posługiwali się licznymi cytatami, symbolami i odniesieniami kulturowymi.
Na remontowanym, wyłączonym z ruchu słynnym moście Pont-Neuf spotykają się bezdomna z wyboru malarka Michele i kloszard Alex. Oboje mają za sobą ciężkie doświadczenia, a i obecnie nie są w najlepszej formie. Michele jest po dramatycznym rozstaniu z ukochanym, w dodatku traci wzrok. Alex mieszka pod mostem, często pogrąża się w alkoholowych i narkotykowych ciągach. Spotkanie na moście odmieni ich życie. Uczucie, które wybucha między bohaterami będzie tyleż toksyczne, co uzdrawiające. Ale remont mostu zbliża się ku końcowi…
Film Caraxa powstawał w bólach, szczególnie natury finansowej. Ekipie udało się nakręcić na oryginalnym moście tylko niewielką część materiału, by potem, za ogromne pieniądze (budżet przekroczono pięciokrotnie) zbudować drugi Pont-Neuf w Montpellier. Efekt wart był jednak wyrzeczeń. Obraz domyka trylogię miłości, rozpoczętą debiutanckim Chłopiec spotyka dziewczynę, a kontynuowaną Złą krwią. Centralną figurą każdego z nich jest postać Aleksa, grana za każdym razem przez Denisa Lavanta. W Kochankach z Pont-Neuf jest on zrównoważony postacią Michele – kobietą patrzącą na świat zupełnie inaczej niż Alex. Cały film wydaje się pozornie pęknięty. Brutalny realizm codziennego życia na marginesie konfrontowany jest z magicznym, poetyckim światem bohaterki. Turpizm otoczenia burzony
jest przez wiele scen o niezwykłym, wizualnym uroku (sekwencja sztucznych ogni podczas dwustulecia zburzenia Bastylii). Carax wielokrotnie posługuje się cytatami z historii kina i literatury, zdecydowanie stawiając na obraz jako nie tylko wartość formalną, ale i budulec fabuły (stąd ograniczona liczba dialogów). Film urzeka stroną wizualną (zdjęcia Jeana-Yves’a Escoffiera), a także muzyką, kreując niepowtarzalny klimat. Oprócz Lavanta oklaski należą się niezawodnej Juliette Binoche, wówczas partnerce życiowej reżysera.
Film zdobył trzy Europejskie Nagrody Filmowe, a także nagrodę Sant Jordi dla Juliette Binoche.
Lolita (Lolita)
Dramat, Wlk. Brytania, 1962, 148 min.
Reżyseria: Stanley Kubrick
Obsada: James Mason, Shelley Winters, Sue Lyon, Gary Cockrell, Jerry Stovin, Diana Decker, Lois Maxwell, Cec Linder, Bill Greene, Shirley Douglas, Marianne Stone, Marion Mathie, James Dyrenforth, Maxine Holden, John Harrison
Emisja: 14.02.11 godz. 00:40
Profesor Humbert Humbert zamierza przenieść się na prowincję w celu spokojnego ukończenia książki i spędzenia wakacji. Wynajmuje pokój u pani Charlotte Haze, wdowy i matki uroczej 15-letniej Lolity. Między profesorem a wdową nawiązuje się bliska zażyłość, jednak prawdziwym „zakazanym owocem” okaże się Lolita. Profesor skrycie podkochuje się w dziewczynie i zamierza zrobić wszystko, aby być blisko podlotka. Decyduje się poślubić wdowę, lecz Charlotte odkrywa prawdziwe zamiary Humberta. Zrozpaczona ginie w wypadku samochodowym. To jednak nie początek szczęśliwego życia profesora u boku prowokującej seksualnie Lolity, lecz preludium do tragicznego finału.
Po komercyjnym sukcesie Spartakusa Kubrick zapragnął uciec spod kontrolującego każdy etap produkcji świata Hollywoodu.
Aby zaadaptować skandalizującą, kontrowersyjną powieść Vladimira Nabokova przenosi się do Anglii. Mimo to, wskutek cenzuralnych paragrafów, wraz z producentem lekko zmienia obyczajową wymowę literackiego oryginału, czyniąc z Lolity 15-letnią, dojrzewającą dziewczynę. Przenosi środek ciężkości na uczucie, a nie tylko ślepe, seksualne pożądanie. Wielowarstwowość dzieła Nabokova ma jednak swój odpowiedni ekwiwalent filmowy. Kubrick dostrzega głębię prozy Rosjanina, zmienia tylko akcenty. Jest wyraźnie zdystansowany wobec opowiadanej historii, miesza tragizm z ironicznym komizmem, czarny humor z liryzmem, nie szczędząc seksualnych podtekstów. Chwyt zastosowany na początku filmu kieruje uwagę na kryminalną zagadkę, lecz Kubrick nie traci z oczu intymnej, kameralnej historii zakazanej miłości. Jak większość dzieł twórcy Lśnienia, także Lolita doczekała się wielu, często wzajemnie się negujących, interpretacji. Jedną z ciekawszych jest psychoanalityczna analiza autorstwa filmoznawcy Artura Piskorza, który umieszcza Lolitę w kręgu twórczości Freuda i Junga. „Dla Humberta Humberta kobieta staje się przekleństwem. Charlotte jest zbyt stara i niezbyt atrakcyjna, zaś Lolita zbyt młoda i nazbyt pociągająca. Humbert jest rozdarty między dwoma ekstremami kobiecej seksualności, między jej fazą wstępującą i schyłkową, między rozpaczliwym podsycaniem gasnącej namiętności a lekkomyślnym i na poły świadomym szafowaniem własną niedojrzałością”. Znakomite aktorstwo i precyzyjna, analityczna reżyseria są zapowiedzią największych dzieł Kubricka, takich jak Lśnienie czy Barry Lyndon.[/fusion_builder_column][/fusion_builder_row][/fusion_builder_container]