Martin Scorsese, jeden z najwybitniejszych twórców w historii amerykańskiego kina, po realizacji głośnego Taksówkarza postanowił sprawdzić się w bardziej rozrywkowej konwencji. Erudycja reżysera oraz znajomość gatunków filmowych pozwoliła na polemiczne podejście do hollywoodzkich kanonów. Scorsese co prawda nie idzie tak daleko w dekompozycji jak chociażby twórcy francuskiej Nowej Fali, lecz zawsze nasyca swoje obrazy wątkami autobiograficznymi i autorskim stylem.
Kończy się II wojna światowa. Zdemobilizowany Jimmy Doyle, utalentowany saksofonista, wybiera się na przyjęcie w Nowym Jorku, gdzie poznaje uroczą początkującą piosenkarkę Francine Evans. Między parą rodzi się uczucie. Jimmy gra w big bandzie, który przemierza Stany Zjednoczone, próbując zarabiać na życie muzyką jazzową. Gdy do zespołu dołącza Francine, popularność gwałtownie wzrasta. Jimmy postanawia ożenić się ze zdolną wokalistką. Wszystko wydaje się być na jak najlepszej drodze, tym bardziej że Francine spodziewa się dziecka. Niestety praca i muzyka zaczynają kolidować ze szczęściem rodzinnym. Między młodymi małżonkami dochodzi do coraz liczniejszych sprzeczek i scen zazdrości. W końcu postanawiają się rozstać. Jimmy wciąż chce grać poszukujący jazz, a Francine jest coraz bliżej sukcesu. Ich ponowne spotkanie nastąpi dopiero po 10 latach.
Scorsese to reżyser niezwykle odważny. Właściwie od początku kariery realizuje własne projekty, nie bacząc na filmowe mody i trendy obowiązujące w Hollywood. New Jork, New Jork zaskoczył tak widzów, jak i krytykę. Po realistycznych, nacechowanych społecznym zaangażowaniem obrazach kręci efektowny melodramat o wyraźnie musicalowym rodowodzie. Z właściwą sobie pasją portretuje Nowy Jork pierwszych lat powojennych, sugestywnie odtwarzając klimat jazzowych big bandów. Siłą obrazu Scorsese jest również wyrazista historia miłosna. Burzliwy związek między Francine i Jimmym to także konflikt osobowości, aspiracji i życiowych priorytetów. Tak pisał o tym amerykański krytyk, Ben Nyce: „[fusion_builder_container hundred_percent=”yes” overflow=”visible”][fusion_builder_row][fusion_builder_column type=”1_1″ background_position=”left top” background_color=”” border_size=”” border_color=”” border_style=”solid” spacing=”yes” background_image=”” background_repeat=”no-repeat” padding=”” margin_top=”0px” margin_bottom=”0px” class=”” id=”” animation_type=”” animation_speed=”0.3″ animation_direction=”left” hide_on_mobile=”no” center_content=”no” min_height=”none”][Jimmy] Lubi chaos, cechuje go pełen gniewu, emocjonalny sposób bycia. Francine lubi porządek i spokój. W pewnym sensie ta para uzupełnia się. Różnice charakterów tych dwojga w filmie wyrażane są za pomocą muzyki. Francine śpiewa konwencjonalne ballady i komercyjne melodie; Jimmy najlepiej czuje się na scenie z grupą czarnych muzyków, grając na saksofonie improwizowane solówki”. Wspaniałe zdjęcia znanego operatora László Kovácsa oraz niezapomniana ścieżka dźwiękowa Johna Kandera i Freda Ebba (Kabaret).
Hiszpańska Sant Jordi Award dla Roberta De Niro.
NIEDZIELNA PREMIERA
New York, New York (New York, New York)
Melodramat muzyczny, USA, 1977, 156 min.
Reżyseria: Martin Scorsese
Obsada: Liza Minnelli, Robert De Niro, Lionel Stander, Barry Primus, Mary Kay Place, Georgie Auld, George Memmoli, Dick Miller, Murray Moston, Lenny Gaines, Clarence Clemons, Kathi McGinnis, Norman Palmer, Adam David Winkler, Dimitri Logothetis
Emisje: 10.04.11 g. 20:00, 11.04.11 g. 17:10, 25.04.11 g. 11:25, 26.04.11 g. 08:00 na kanale Zone Europa[/fusion_builder_column][/fusion_builder_row][/fusion_builder_container]