– Oskar, uczesz mnie tak, bym wreszcie jakiegoś faceta znalazła.
– Ale kogo byś chciała spotkać? – spytałem z głupia
– A ty myślisz, że ja mam jakiś wybór? – rzuciła z wyrzutem – a poza tym sam wiesz, jacy są faceci.
– Nie wiem. Jacy?
– Oskar, nie udawaj głupiego. Wiadomo, o co im chodzi?
– O co? – byłem nieustępliwy. Sam to przerobiłem w zeszłym roku: pisanie gotowych scenariuszy, że „niby wiadomo, co myślą inni”. Zobaczyłem tę pewność w sobie, że „wiem, czego inni chcą”. I zdmuchnąłem tę ułudę, że jak innym dam, to, czego – w moim przekonaniu – oni ode mnie oczekują, to na świecie nastąpi miłość i pokój. A jeśli nie na świecie, to przynajmniej we mnie. Bo świat mi da to, czego tak bardzo pragnę: miłość, zrozumienie, akceptację. Ale DUPA. Ja już to wiedziałem. Kaśka jeszcze nie.
– Im chodzi o to, by dziewczyna miała duże cycki i lubiła robić im laskę.
– Taaaaaak? A wam kobietom chodzi o spacery przy świetle księżyca, nocne rozmowy o uczuciach i głaskanie w szyjkę przy oglądaniu „Pamiętnika” z Ryanem Gosslingiem?
– Znasz ten film? – popatrzyła na mnie jak na nosorożca sumatrzańskiego, gatunek który właśnie wyginął – dokładnie o to mi chodzi.
– Czyli Kasiu, idąc tym tropem, ty co rano stajesz przed lustrem i cytujesz z pamięci Szymborską. A facet – pręży swe muskuły i całą swą wrażliwość sprowadza do własnego penisa. Tak?
– Wulgarny jesteś Oskar!!
– Ja? A ty przypadkiem nie? Przecież to ty mówisz do mnie: zrób mnie na maszynę do robienia laski. Uczesz mnie na taką. I jakoś ci do głowy nie wpadnie, że ten, który sam czytuje Noblistkę, gdy patrzy na ciebie, to myśli, że on by chciał spacer przy księżycu a tobie jedno w głowie.
Nałożyłem Kaśce farbę. Wyszedłem zapalić. Ja jej tego nie wytłumaczę. Albo zapadka w jej głowie się otworzy, albo dalej będzie miała przydomek „Lodziara”. Wróciłem. Kaśka spłakana.
– Oskar, są jeszcze tacy faceci?
– Kaśka, a wiesz, ilu facetów mnie pyta, czy są jeszcze takie dziewczyny?
Autor: Oskar Bachoń