i masaż

Co łączy jedwabną chustę i masaż?

Rzeczywistość rynku pracy wymusza na ludziach zmianę swojego trybu życia. Większość swojego dnia pracy spędzamy w pozycji siedzącej, a to niekorzystnie wpływa na nasz organizm. Osoby, które zdają sobie z tego sprawę zaczynają wybierać różne formy relaksu.

Konferencje, szkolenia i różnego typu spotkania o charakterze biznesowym są coraz popularniejszą formą integracji pracowników. Miejsce na takie spotkanie można łatwo znaleźć, wystarczy wpisać w Google konferencje okolice warszawy. W niektórych obiektach można znaleźć salony masażu, które z łatwością wyszukasz wpisując do wyszukiwarki salon masaż warszawa.

Jedną z ciekawszych metod masażu jest masaż miłą w dotyku chustą jedwabną. Masaż taki ma na celu uspokojenie i oczyszczeni zmysłów. Poprawia samopoczucie i daje równowagę ciału i duszy. Wykorzystuje się elementy rozciągania, które przynoszą ulgę stawom, rozluźniają mięśnie i głęboko relaksują. Masaż chustą jedwabną silnie ujędrnia i odmładza skórę. Polecany jest dla wszystkich ich rodzajów, ale szczególnie dla skóry suchej, wrażliwej i zniszczonej. W jedwabiu znajdują się proteiny, które zmniejszają utratę wilgoci, zaś kwas hialuronowy silnie wiąże wilgoć w skórze. Peptydy mleczne zmniejszają podrażnienia. Po masażu skóra zyskuje nawilżenie, wygładzenie i blask. Szczególnie poleca się go przed ślubem i tzw. wielkim wyjściem.

Badania archeologiczne wykazały, że najstarszy kawałek jedwabiu znaleziony w Chinach pochodzi z 3600 lat p.n.e. Przez dwa tysiące lat udało się Chińczykom zachować w tajemnicy jego produkcję i był to jeden z najpilniej strzeżonych sekretów. Za wywóz jedwabników i ich jaj poza Chiny groziły tortury i śmierć. Jedwab miał wszechstronne zastosowanie. Jedwabne szaty były symbolem statusu społecznego. Używano go również do produkcji strun instrumentów muzycznych, żyłek do łowienia ryb, tasiemek, sznurów i jako luksusowy materiał w piśmiennictwie i malarstwie. Jedwab był cenny jak złoto i srebro, dlatego płacono nim podatki i wynagrodzenia urzędników. Procesem produkcji jedwabiu zajmowały się kobiety. To one chroniły i dokarmiały larwy jedwabnika, pracowały przy rozwijaniu kokonów, przędły nici, tkały, malowały i haftowały go. Do Europy i na Bliski Wschód cenna tkanina wędrowała tzw. Jedwabnym Szlakiem.

Nić jedwabną produkują w większości gąsienice ćmy. Najlepszą przędzę uzyskuje się od gatunków z rodziny pawicowatych, prządkowych i jedwabnika morwowego. Gąsienica jedwabnika wyszukuje odpowiedniego miejsca na liściach. Jedwab produkują gruczoły w ciele gąsienicy, a na zewnątrz wydzielany jest przez aparat przędny na spodzie głowy. Na początku przędzie małą siateczkę, którą zwija w luźny kokon. Obracając się do przodu i do tyłu pomiędzy liśćmi, cały czas wydziela na zewnątrz jedwab i tym samym wznosi ściany kokonu. Kiedy warstwy jedwabiu stwardnieją i zagęszczą się – larwa jest już chroniona przed drapieżcami. W kokonie dochodzi do przepoczwarzenia.

Scroll to Top
Scroll to Top