gwiazda

Gwiazda. Oskar Bachoń – felieton

Z Gwiazdą znamy się od podstawówki. Zawsze szła jak burza. Konkursy. Olimpiady. Wszystko jej jakby samo wychodziło. Zawsze pięknie wyglądała.

Ale też zawsze to piękno było takie samo z siebie: luźno zarzucona bluzka, własnoręcznie machnięta w przelocie w kolorze idealnie podkreślającym lekko opaloną skórę; piękne, gęste kasztanowe włosy niedbale zapiętę zapinką, którą Gwiazda w wolnej chwili wymyśliła i zrobiła; zwykłe sandały finezyjnie obszyte materiałowymi jaszczurkami. Jednym słowem, inspirowało mnie w niej wszystko. Lubiłem patrzyć na tę niewymuszoną elegancję, kreatywność w każdym detalu, łatwość w dobieraniu dobrej muzyki czy literatury.

Potem nasze drogi się rozeszły. Ona pięła się po kolejnych szczeblach korpokariery, już ugarsonkowana w przepięknych kujonkach. Mijaliśmy się, rzucając tęskne spojrzenia za rozmowami na ławeczce, jednak tempo jej życia i kariery było tak zawrotne, że czułem się przy niej jak zawadnik leśny przy głodnym szerszeniu. Gwiazda po prostu szła jak petadra.

Tego dnia zobaczyłem jej nazwisko w rozpisce. Rozpierała mnie ciekawość, ale i chęć ogrzania się przy jej energii. Wejdzie – myślałem – wyrzuci potok słów o kolejnym zdobytych szczytach, a ja sobie uszczknę trochę tego napędu. Poczuję, że moje problemy są pyłkiem przy armatach, które ona wystawia przeciw przeciwnościom życia.

Zadzwoniła godzinę przed, że tyle lat minęło i że jej życie diametralnie się zmieniło, że musi mi wszystko opowiedzieć. Też się cieszyłem, gdyż ciemna strona rzeczywistości w postaci źle wystawionej faktury, pękniętej rury i kłopotów z telefonem zabijała we mnie wszelką chęć życia.

Kończyłem czesać klientkę i patrzyłem na zegarek: Gwiazda powinna już być. Drzwi otwierają się i wchodzi … jakieś blond-silikonowe monstrum: naciągnięty uśmiech, górna warga jak po ataku wściekłych os, piersi przypominające naddojrzałego pryszcza trądzikującego nastolatka. Nie, tylko nie to. Mam mieć spotkanie z koleżanką z liceum, mamy być sami, a tu akurat nowa klientka.

– dzień dobry – mówię z wymuszoną grzecznością – słucham

– Oskarku, nie poznałeś mnie? – monstrum rzuca mi się w ramiona, a napompowane silikony prawie miażdżą moją nie-tak-w-końcu wątłą klatkę piersiową.

– My się znamy?

– Widzisz! Z każdej szarej myszki można zrobić seksbombę. Misiek uwielbia moje nowe JA.

Dopiero sposób mówienia uświadamia mi, że to, co widzę, to pozostałości z mojej licealnej Gwiazdy.

– no, rzeczywiście, wyglądasz jakoś inaczej

– noo, Misiek też tak mówi. Dzięki niemu zrozumiałam, jak się marnowałam w tej korporacji, jak mnie wykorzystywali.

– Że co? – nie wierzę własnym uszom

– Tyle lat straconych: spotkania, telefony, garsonki.

– To co teraz robisz?

– Wiesz, Misiek mówi, że tak mnie kocha, że nic nie muszę robić. Jego Żabcia ma być wypoczęta i zrelaksowana.

Czuję się jak balon, który wypsnął się z ręki niewprawnemu dmuchaczowi. Z prędkością torpedy schodzi ze mnie powietrze.

– Jak to? A fundusze unijne? Twoja kariera? Języki?

– Język to się akurat przydaje. Szczególnie w sypialni – wybucha rubasznym śmiechem – ale jak Misiek ma biznesy, to mnie bierze. Mówię ci, nikt poniżej Porszaka nie schodzi. I wtedy taka gadka szmatka po angielsku robi wrażenie na kolegach Miśka.

– Chcesz kolor czy ścięcie – pytam zrezygnowany

– Ścięcie? Widziałeś te gwiazdy na dywanie w Cannes? One wszystkie mają długi blond. Zrób mnie na Dżoanę Krupę. Ona to ma klasę.

Nie wierzę. Po prostu nie wierzę. Razem od godziny a ani razu się nie spotkaliśmy. Paplanina Gwiazdy nie wymaga one mnie nawet kulturalnego przytakiwania. Gada jakby w przestrzeń. Robię blond. Nie chce wiedzieć już nic ani o Miśku, ani o biznesach, ani o nowej diecie. Żegnam Gwiazdę do nigdy-nie-nadchodzącego: musimy się znów spotkać. Życie pisze naprawdę dziwne scenariusze.

[fusion_builder_container hundred_percent=”yes” overflow=”visible”][fusion_builder_row][fusion_builder_column type=”1_1″ background_position=”left top” background_color=”” border_size=”” border_color=”” border_style=”solid” spacing=”yes” background_image=”” background_repeat=”no-repeat” padding=”” margin_top=”0px” margin_bottom=”0px” class=”” id=”” animation_type=”” animation_speed=”0.3″ animation_direction=”left” hide_on_mobile=”no” center_content=”no” min_height=”none”]

Oskar Bachoń
Oskar Bachoń
[/fusion_builder_column][/fusion_builder_row][/fusion_builder_container]

Scroll to Top
Scroll to Top