Era markowych dzieci

Co to za siła, która decyduje o codziennych rodzicielskich wyborach od zakupu kaszki na mleku począwszy, a skończywszy na wyborze zasłon do pokoju dziecięcego? To Moda kochani Rodzice. MO – DA.

Gdy w rodzinie na świat przychodzi dziecko, panuje radosna, świąteczna wręcz atmosfera. Ale to nie wystarczy by maluchowi zapewnić wszystko to, czego potrzebuje. Wraz z jego narodzinami powstaje całe morze potrzeb dla tego małego człowieka. Sama miłość, czuła troska i dbałość o bezpieczeństwo malucha nie wystarczają, jeśli przy tym nie ma podstawowych środków do codziennego bytu.
Mowa tu o butach, ubraniach i wszystkich niezbędnych akcesoriach dla malucha. I ten stan pozostaje już tak na długi czas. Tyle, że wraz ze wzrostem dziecka, niektóre z jego materialnych potrzeb zmieniają się, a inne zawsze pozostają te same. Nie zawsze jednak rodzice i dzieci tej powierzchownej materialności poświęcają tyle uwagi, na ile ona naprawdę zasługuje.

Spojrzenie wstecz
Przed laty, gdy rodziło się dziecko, zupełnie naturalną sprawą było przekazywanie
używanych bucików, ubrań, wanienek, kocyków, wózków, łóżeczek i całej armii
pozostałych akcesoriów dziecięcych świeżo upieczonym rodzicom. Takie wsparcie
zawsze było dobrze odbierane i raczej nikt, nie rezygnował z tego rodzaju, jeśli nie
nazwijmy to „pomocy”, to zwykłego ułatwienia startu, rozpoczynającego się
nowego etapu w życiu rodziny. Etapu, w którym pierwsze skrzypce będzie przed
rodzicami zawsze grało dziecko. Wręcz domagano się, pytano, czy używane rzeczy
dla dziecka ktoś ma na przysłowiowym „zbyciu”. Ubieranie dziecka w ubrania, w
których wcześniej chodziły jego dwie starsze kuzynki nie było powodem do
odczuwania wstydu. I dla rodziców i dla samego dziecka. Dzieci w wieku kilku lat nie
przywiązywały dużej wagi do wierzchniej odzieży. A starsze, chodzące do szkół, na
co dzień zakładały szkolne mundurki, „szkolne chałaty”. Chałat szkolny, w ciemnym
kolorze z białym lub ciemnym kołnierzykiem i najważniejszym elementem, czyli
szkolną tarczą, był doskonałym uniformem. Zwykły kawałek materiału, a jednak
spełniał swoją ważną funkcję, nikogo nie wyróżniał.

Jesteśmy dźwignią handlu
Jak jest teraz? Ktoś powie, czasy się zmieniły, jest inaczej, bo musi być inaczej. To prawda, że dzisiejsza polityczna rzeczywistość jest totalnie odmieniona, inne są tym samym realia codziennego życia. Ale czy to wystarczy, jako usprawiedliwienie, czemu od najmłodszych lat dzieci mają wpajaną „niedobrą” pewność siebie i zmysł segregowania ludzi pod kątem ich wyglądu czy stroju? A proces ten zaczyna się już od kołyski. Mało jest rodziców korzystających z używanych wyprawek, używanych rzeczy dla dzieci starszych. Maluch od pierwszych miesięcy życia musi mieć nowe, pachnące wyposażenie i nowe ubranka. Aby zapewnić dziecku najwyższy komfort nie tylko mowa o ciuszkach czy zabawkach, rodzice wydają krocie na projektowanie
wyposażenia pokoi dziecięcych i tracą te same krocie w markowych butikach lub sklepach on line z odzieżą tylko dla „modnych” maluchów. Rosnące dziecko na każdym kroku ma wpajane, że tylko to, co n o w e, jest dobre. Jest ładne i w sam raz dla niego. A przecież ono chce być, ładne, tak, jak ładni chcą być jego rodzice i rówieśnicy. Ładni i modni. Im dzieci starsze tym więcej zaczynają rozumieć. Czy wiele trzeba, aby usłyszeć z ust choćby kilkulatka Mamo, nie będę się bawić z tamtą dziewczynką, bo ona nie ma „ładne” sukienki i mama ją „brzydko” ubiera. Ona jest głupia.

Tabu
Coraz mniej w przedszkolach i szkołach, na ulicach dzieci kolorowych, w dosłownym
tego słowa znaczeniu. Dzieci ubranych w żółto, zielono czerwono, fioletowe sweterki,
jaskrawo zielone spodnie i czerwone buciki. Jeśli rodzice zapewniają dzieciom odzież
używaną i nie mają środków na zakup nowych butów, źle jest to postrzegane nie
tylko przez rówieśników tych dzieci, ale też przez ich rodziców. „Są gorsi”. A jeśli bieda
nie zmusza do tego, aby korzystać z tego, co po prostu jest, co się dostanie lub kupi
za parę groszy dla dzieci, to jak się okazuje rodzice w dobrych sytuacjach
finansowych, nie rezygnują z zakupów używanych rzeczy dla dzieci czy też tych
darowanych. Jednak w takich okolicznościach, raczej mało, kto się do tego
przyznaje. Jeśli już, to tłumaczy się, że to okazyjna sprawa. Bo przecież trochę
wstydliwe, jest mówienie, że własne dziecko ubiera się w używane rzeczy i nie kupuje
mu samych „filmówek”? Niby, nikogo nie powinno to interesować, a jednak.

Mała stara
Patrząc na współczesne dzieci zauważa się dziwne zjawisko, one coraz mniej
przypominają siebie, – dzieci. Bardziej przypominają chodzących dorosłych, takie
„małe stare” dzieci. Markowo ubrane i eleganckie. Zawsze w modnych strojach, o
gustownie dobranej kolorystyce. Nawet niemowlaki ubierane są albo w różowe, albo
w niebieskie, ciemnozielone lub granatowe kreacje. Istotną rolę odgrywa czasem
kolor skarpetek lub śliniaka. Zawsze musi być dopasowany do reszty. A rodzice
opętani trendami i dbałością o wierzchnie potrzeby swoich pociech, są idealnymi
klasycznymi klientami, którym nawet kota w worku, można sprzedać, byle był
„rasowy”. Tylko kto na tym najbardziej traci?

Dzieci gorsze, bo gorzej ubrane
Dochody w polskich rodzinach są bardzo zróżnicowane, od skrajnej biedy począwszy
do przesytu finansowego, który nie pozwala odczuwać dyskomfortu koniecznego
dokonywania, codziennych trudnych wyborów. Bezpieczeństwo finansowe w prostej
linii przekłada się na to, co można faktycznie zapewnić dziecku. A zapewnić chce się
zawsze wiele. Bez względu na sytuację finansową. To normalna chęć każdego
rodzica. Jednak niekiedy nie ma tak naprawdę tak szerokiej skali możliwości. Stąd
dzieci „gorzej” ubrane są „powszednim zjawiskiem” w przedszkolach i w szkołach.
Nawet, a realnie, rzecz ujmując, zwłaszcza w czasie wolnym spędzanym z rodzicami.
Jak reagują na nie rówieśnicy? Czerpiąc z samego źródła, z codziennych obserwacji
zachowań dorosłych – rodziców, modne dzieci wiedzą, że gorzej ubrany rówieśnik,
nie jest dobrym kompanem do wspólnej zabawy. Taki kolega, koleżanka, która nie
chodzi „ładnie” ubrana, nie ma markowej odzieży, butów, nie nosi markowego
plecaka i nie ma zabawek z reklam, nie jest dobrze postrzegana. Albo głupia, albo z
patologicznej rodziny. Co najwyżej dziecko takie zostać uczestnikiem zabawy z
rówieśnikami wcielając się chcąc czy nie w postać ofiary losu, której można
nawtykać, szykanować przy byle okazji i pośmiać się. Czy takie pojmowanie
prawdziwej wartości człowieka może prowadzić daleko? Co najwyżej do przemocy,
która makabrycznie sieje żniwo pośród dzieci. Coraz więcej w polskich rodzinach
„dobrze” ubranych dzieci, – markowych potworów, przed którymi przyszłość stoi
otworem. Jak te dzieci wypełnią swoje jeszcze puste, niezapisane karty?

Potrzeba świadomości rodziców
Uleganie panującym trendom odzieżowym czy obyczajowym nie jest złe samo w
sobie, tylko wtedy, gdy nie zaburza podstawowych wartości rozumowania dobra i
zła. Nie wpływa na poszanowanie godności drugiego człowieka. A dziecku nie
odbiera prawdziwego dzieciństwa. Być może my dorośli o tym wiemy, choć pewnie
często o tym, zapominamy. Ale nie możemy zapominać, – nie dla siebie, ale dla
naszych dzieci. Nie przedszkole, nie szkoła, wpoi naszej pociesze, co dobre, a co złe.
Co najwyżej wartości te, takie instytucje mogą tylko utrwalić. Dziecko musi wiedzieć,
że nie wartość pieniądza i to, co za niego można kupić, decyduje o wartości
drugiego człowieka, a o tym przesądza jego dobro.

Scroll to Top
Scroll to Top