Dzisiaj Dzień Niewidzialnej Pracy – kolejna data w naszym cyklu święta (chyba) mało znane. Brzmi intrygująco, prawda? Cóż to za praca, której nie widać? I jaki w tym wszystkim sens?
Pracą niewidzialną nazywamy wszelkie aktywności wykonywane w ramach rodziny i wolontariatu. To praca, za którą nie dostajemy ani grosza, mimo że nieraz jest bardziej czasochłonna, trudna i żmudna, niż niejedna praca etatowa. W ten dzień świętujemy – i wreszcie ich zauważamy! – Bohaterki i Bohaterów Domu.
Ideą Dnia Niewidzialnej Pracy jest ukazanie, jak wielką wartość ma wykonywana na co dzień praca Pani (lub Pana) Domu, wolontariuszy, a przez to okazanie im należytego szacunku.
Propagowaniem święta na całym świecie zajmuje się organizacja FEFAF – Federation Europeenne des Femmes Actives aux Foyer, ktora również pomaga wszystkim tym, którzy wykonują lub chciałyby takie aktywości, jak opieka nad dziećmi, osobami starszymi, zniedołężniałymi lub niepełnosprawnymi.
Weźmy dla przykładu Panią Domu. Na co dzień nie zauważamy jej pracy, co najwyżej jej efekty. I te nie zawsze, bo przecież zadbany dom i rodzina to norma, a nie coś neizwykłego. Wracamy do domu i zastajemy posprzątane mieszkanie, mamy wyprane i wyprasowane ubrania, smaczny obiad na stole. Nie wiemy jednak, nie widzimy, ile pracy zostało w to wszystko włożone. Pracy, za którą nikt przecież nie płaci Pani Domu. Jest, więc sprząta. Takie jest stereotypowe myślenie, ktore choć na jeden dzień w roku ma zmienić święto Niewidzialnej Pracy.
Praca niewidzialna to także pomoc ludziom potrzebującym, zwierzętom, organizacja zbiórek, opieka na co dzień. Każdy przejaw wolontariatu. Należy docenić i uhonorować tych, którzy poświęcają swój czas, energię, a nierzadko i środki własne, by nieść pomoc tym, którzy są w potrzebie, w o wiele gorszej od nas sytuacji.
aka
